Nike Air Max 1

Air Max 1

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, σημειώθηκε μια τεχνολογική αλλαγή στον κόσμο των αθλητικών παπουτσιών. Ο Φρανκ Ρούντι, ο οποίος στο παρελθόν είχε εργαστεί ως μηχανικός στη NASA, μπήκε στα κεντρικά γραφεία της Nike στο Όρεγκον κρατώντας ένα πρωτότυπο παπούτσι που είχε φτιάξει ο ίδιος. Περιείχε ένα νέο είδος ενδιάμεσης σόλας που αξιοποιούσε τη δύναμη απορρόφησης από τσέπες γεμάτες με αέριο για να δημιουργήσει την αίσθηση ότι περπατάς στον αέρα. 10 χρόνια αργότερα, αυτή η πρωτοποριακή τεχνολογία ήταν πάντα κρυμμένη μόνο μέσα στα παπούτσια της Nike, αλλά είχε έρθει η ώρα να γίνει ορατή στον κόσμο για πρώτη φορά στο Nike Air Max 1.

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, η τεχνολογία Air είχε χρησιμοποιηθεί σε πολλά σχέδια της Nike. Ωστόσο, η μάρκα θεώρησε ότι η Air ήταν έτοιμη για μια ανανέωση. Για να δημιουργήσει κάτι πραγματικά νέο και συναρπαστικό, η Nike έκανε την τολμηρή κίνηση να επιστρατεύσει τον αρχιτέκτονα της - έναν άνδρα που ονομαζόταν Tinker Hatfield - για να εργαστεί στο έργο. Αν και νέος στον κόσμο του σχεδιασμού παπουτσιών, το αρχιτεκτονικό υπόβαθρο του Tinker του έδωσε μια μοναδική προοπτική που θα καθόριζε το Air Max 1.

Ψάχνοντας να βρει έμπνευση, ταξίδεψε στο Παρίσι, όπου συνάντησε ένα κτίριο που εμφάνιζε εξωτερικά το εσωτερικό υλικό του: το Centre Georges Pompidou. Αρχικά, ο Hatfield γοητεύτηκε από τον ασυνήθιστο σχεδιασμό του και αργότερα η περιέργειά του τον οδήγησε στο να αρχίσει να φτιάχνει σκίτσα παπουτσιών με γνώμονα αυτό το αντισυμβατικό κτίριο. Αυτά έγιναν τα πρώτα πρωτότυπα για το Nike Air Max. Όπως το διάσημο παρισινό κτίριο που είχε συναντήσει ο Hatfield στα ταξίδια του, αυτά τα πρώιμα μοντέλα είχαν αποκαλύψει την εσωτερική τους τεχνολογία. Ο αέρας Nike Air, ο οποίος ήταν κρυμμένος για τόσο καιρό στο εσωτερικό του παπουτσιού, έγινε τώρα ορατός μέσα από ένα πλαστικό παράθυρο που ενσωματώθηκε στη μεσαία σόλα. Τίποτα παρόμοιο δεν είχε ξαναγίνει στον κόσμο των αθλητικών παπουτσιών.

Καθώς κανένα άλλο προϊόν της Nike δεν είχε εμφανίσει ορατή μονάδα Air, το πρώτο πρωτότυπο ήταν αρκετά αντισυμβατικό, λαμβάνοντας όχι και τόσο θετικά σχόλια όταν παρουσιάστηκε στα στελέχη της μάρκας. Η αισθητική του ήταν τόσο άγνωστη οπτικά που φέρεται να υπήρχαν άνθρωποι μέσα στην εταιρεία που ζητούσαν την απόλυση του Hatfield. Ήλπιζαν ότι η τεχνολογία Air θα γινόταν μικρότερη και πιο συμπαγής, γι' αυτό και δυσαρεστήθηκαν με την ιδέα να είναι μεγαλύτερη και πιο εμφανής. Κάποιοι ανησυχούσαν ακόμη και για την ακεραιότητα του παραθύρου, μια άποψη που είχε κάποια βάση. Ο Hatfield και η ομάδα του έπρεπε να εργαστούν σκληρά για να διασφαλίσουν ότι δεν θα έσπαγε κάτω από το βάρος του χρήστη. Μια από τις πρώτες τους προσπάθειες, γνωστή ως "Big Bubble", είχε μεγαλύτερο παράθυρο από το τελικό Air Max 1. Θεωρήθηκε ότι αυτό θα φιλοξενούσε τον πιο ογκώδη αερόσακο που είχε κατασκευάσει η ομάδα, αλλά το μέγεθός του προκάλεσε τη διάσπαση του παραθύρου, οπότε μειώθηκε για τον τελικό σχεδιασμό.

Παρά τις αντιδράσεις, ο Tinker είχε την υποστήριξη του Διευθυντή Καινοτομίας Μαξιλαριών, David Forland, ο οποίος είχε συμμετάσχει στην παραγωγή μιας δομικά υγιούς μονάδας Air Max. Με την υποστήριξη του Forland, η ομάδα μπόρεσε να συνεχίσει το έργο της και η Nike λάνσαρε το Air Max 1 στις 26 Μαρτίου 1987.

Αυτή η πρώτη έκδοση ονομαζόταν τότε απλώς Air Max, ενώ έγινε γνωστή ως Nike Air Max 1 μόνο όταν κυκλοφόρησαν οι επόμενες εκδόσεις. Αρχικά κυκλοφόρησε σε δύο αποχρώσεις που ήταν επηρεασμένες από τους πολύχρωμους σωλήνες στο πλάι του Centre Georges Pompidou. Αυτές τραβούν το βλέμμα ακόμα και από απόσταση, ένα αποτέλεσμα που ο Hatfield ήθελε να μιμηθεί στο παπούτσι του, οπότε έκανε το ένα έντονο κόκκινο και το άλλο βασιλικό μπλε.

Κατά την κυκλοφορία του, το Air Max 1 προσέφερε κάτι εντελώς μοναδικό και έγινε μια τεράστια επιτυχία. Ο ορατός αέρας στην ενδιάμεση σόλα του δεν ήταν απλώς μια αισθητική βελτίωση, αλλά και μια λειτουργική. Τα ανοίγματα των παραθύρων παρείχαν χώρο για να επεκταθεί ο αερόσακος, επιτρέποντάς του να είναι μεγαλύτερος και φαρδύτερος, ώστε ο χρήστης να μπορεί να βιώσει καλύτερη απορρόφηση χωρίς να χάνει τη σταθερότητα. Παράλληλα, το AM1 είχε ένα επάνω μέρος που συνδύαζε πλέγμα και σουέτ, το οποίο βοήθησε στη μείωση του βάρους, διατηρώντας παράλληλα την ανθεκτικότητα. Υπήρχε ένα λογότυπο Nike Air Max στη φτέρνα, ενώ τα χρώματα που επέλεξε ο Tinker ξεχώριζαν στο διαμορφωμένο προστατευτικό λάσπης καθώς και το αξέχαστο swoosh της μάρκας. Αυτός ο συνδυασμός κομψών και πρακτικών χαρακτηριστικών ήταν που έκανε το Nike Air Max 1 να ξεπεράσει την κοινότητα του τρεξίματος για την οποία φτιάχτηκε και να γίνει ένας εξέχων προπονητής. Τελικά, αυτή η δημοτικότητα οδήγησε σε μια σειρά συνεργασιών με εμπόρους λιανικής πώλησης, καλλιτέχνες και άλλες μάρκες. Η πρώτη ήρθε το 2002, 15 χρόνια μετά την κυκλοφορία του Air Max 1, αλλά άξιζε η αναμονή, καθώς το Air Max 1 x atmos "Safari" έτυχε αξιοσημείωτης υποδοχής κατά την κυκλοφορία του και εξακολουθεί να είναι ένα περιζήτητο παπούτσι μέχρι σήμερα.

Σήμερα, το Nike Air Max 1 είναι ένα αθλητικό παπούτσι με πολιτιστική απήχηση. Η πρωτοποριακή χρήση του ορατού αέρα έχει εμπνεύσει αμέτρητα άλλα σχέδια Air Max και είναι αναμφίβολα πρωτοπόρο. Το παπούτσι υπήρξε τόσο καθοριστικό για την τεράστια επιτυχία της Nike, ώστε ξεκίνησε μια σειρά που πλέον τιμάται στις 26 Μαρτίου κάθε έτους, όταν οι λάτρεις των αθλητικών παπουτσιών από όλο τον κόσμο γιορτάζουν μαζί με τη μάρκα την Ημέρα Air Max. Η ιστορία του Air Max 1 το χαρακτηρίζει ως ένα πολιτιστικό σύμβολο, ενώ η συνεχής δημοτικότητά του αποδεικνύει ότι εξακολουθεί να είναι ένα παπούτσι με τεράστια επιρροή, το οποίο πιθανότατα θα παραμείνει έτσι για πολλά χρόνια ακόμη.